کد مطلب:211835 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:230
عطوفت و مهربانی
روزی یكی از مردم مدینه، خدمت امام جعفر صادق (علیه السلام) رسید و حضرت را با حالتی نگران مشاهده كرد.
به حضرت عرض كرد: ای مولای من! فدایت شوم، علت ناراحتی شما چیست؟
حضرت فرمود: «من نهی كرده بودم كه در خانه، كسی بالای پشت بام رود؛ ولی وقتی امروز وارد خانه شدم، دیدم یكی از كنیزان كه تربیت یكی از فرزندان من را عهده دار بود، روی نردبان ایستاده است در حالی كه فرزندم را در بغل دارد؛ كنیز وقتی مرا دید، دستپاچه شد و طفل از دست او افتاد و از دنیا رفت.
نگرانی من از مردن آن طفل نیست؛ بلكه سبب آن، ترسی است كه آن كنیزك از من پیدا كرد.
بعد از اتفاق افتادن این ماجرا، حضرت آن كنیز را آزاد كرد. [1] .
[ صفحه 16]
به حضرت عرض كرد: ای مولای من! فدایت شوم، علت ناراحتی شما چیست؟
حضرت فرمود: «من نهی كرده بودم كه در خانه، كسی بالای پشت بام رود؛ ولی وقتی امروز وارد خانه شدم، دیدم یكی از كنیزان كه تربیت یكی از فرزندان من را عهده دار بود، روی نردبان ایستاده است در حالی كه فرزندم را در بغل دارد؛ كنیز وقتی مرا دید، دستپاچه شد و طفل از دست او افتاد و از دنیا رفت.
نگرانی من از مردن آن طفل نیست؛ بلكه سبب آن، ترسی است كه آن كنیزك از من پیدا كرد.
بعد از اتفاق افتادن این ماجرا، حضرت آن كنیز را آزاد كرد. [1] .
[ صفحه 16]
[1] منتهي الآمال، ج 2.